7. Een plotselinge en niet te stuiten opruimwoede

Als zwijgende Beobachter van het ondermaanse gerommel en gedoe onthoud ik mij over het algemeen van oordelen over de vederloze tweevoeters met wie ik gedoemd ben samen te leven, maar in het geval van Choque moet ik een uitzondering maken. Zij is wat wel wordt genoemd een zeug. Ik heb het niet zo op krachttermen, die vermijd ik liever, maar verzin maar eens een betere benaming die niet naar beesten of geslachtsdelen verwijst. Feeks komt in de buurt, maar een feeks ontroert nooit, terwijl Choque, in al haar stupiditeit, je toch af en toe ook een brok in de keel geeft. Feeks reserveer ik liever voor die passief agressieve in de tuin. Maar wat heeft Choque dan nu weer voor zeug-achtigs uitgevroten? Dit: in een plotselinge en niet te stuiten opruimwoede, alsof het voorjaar al voor de deur staat, flikkerde ze niet alleen mijn nog lang niet leeggelikte blikjes, maar ook mijn speeltje in de vuilnisbak, om vervolgens stampvoetend de voordeur achter zich dicht te smijten en mij en Lavinia in het ongewisse te laten over haar toekomstige whereabouts. Natuurlijk heeft ze haar mobieltje thuisgelaten, dat is standaard bij een ontploffing. Inmiddels heb ik al een uur tegen Lavinia's scheenbeen aan lopen schurken, maar die geeft zoals gewoonlijk geen sjoege, die wordt helemaal opgeslokt door haar beeldscherm – trouwens, volgens mij is er ook niets meer in huis. Nog even en ik sta niet meer voor mezelf in.