De dag na de dag van verschijnen

Hoogtepunten van de mini-boekpresentatie bij Fa. Pekelharing: de plotselinge emotie bij Medische Broer; de Senecaatjes van Rob van Essen (Innerlijke rust – 'noodzakelijke teksten nu er weer een boek van je verschijnt'; eerste regel: "Als ik mijn blik naar binnen richt, zie ik daar diverse zwakheden."), de little red dress van teerbeminde, de lol van mijn zuster met de wildvreemden aan de belendende tafel, die zich met onze tafel wensten te bemoeien.
Zelf moest ik voor het toetje weg voor het radioprogramma Podium.
'Je moet nog wat zeggen,' zei mijn vrouw. 'Je kunt er niet zomaar vandoor gaan.'
Dus stond ik op en tikte tegen mijn glas. Het was belachelijk om te willen spreken in een overvol, luidruchtig restaurant, maar ik hield het kort. Ik bedankte mijn uitgever voor het doen verschijnen van mijn boek en voegde er aan toe, in lijn met wat ik Woody Allen in een documentaire op Canvas had horen zeggen, dat ik gelukkig was als mijn boek ertoe zou leiden dat ik n o g een boek zou mogen schrijven. Vervolgens liep ik naar buiten en sprong op mijn fiets op weg naar het Vondelpark, waar ik in een anti-alt right demonstratie belandde inclusief overvliegende politie-helikopters, en van interviewster Mieke van der Weij hoorde dat er een aanslag was geweest in Barcelona. Het valt niet mee om je in bubbel te blijven zitten, maar misschien moet je dat ook niet willen.