12. Voyeurisme

Forensics.

Het kogelgat fascineert me. Als ik Hasso's bleke hoofd – het Hitlerhaar zit nog altijd intact –  voorzichtig kantel door aan het hoofdkussen te trekken, komt de exit-wond mooi in beeld. Ik ben blij dat ik aan deze verwonding part noch deel heb. Het geeft een vreemd soort voldoening om leed dat men niet heeft berokkend te aanschouwen. Het is iets anders dan leedvermaak. Er komt geen sadisme aan te pas, geloof ik. Het is voyeurisme in de lijn van de kijkfile en het omstanderseffect. Leed is fascinerend punt. Dat het leed mijn indringer is aangedaan is een cadeautje van het noodlot. Ondertussen heb ik er wel een probleem bij, maar dat kan wachten, en trouwens, ik heb er ook een Geige bij. Nog een cadeautje. Per saldo kom ik er dus niet zo slecht vanaf, op deze vroege grijze ochtend in Berlijn. Ik heb slechtere ochtenden meegemaakt, grijzere en vroegere, hoewel waarschijnlijk niet zulke bizarre. Zelfs niet in Damascus. Net als ik mezelf wil feliciteren met de goede afloop, naar omstandigheden, voel ik mijn darmen stuipen, een vlaag die zich door mijn slokdarm omhoog pompt, maar als ik naar de WC hol, en boven de pot ga hangen, is de produktie nihil. Vals alarm. Story of my life. Eerst maar eens douchen, denk ik, aankleden, koffie drinken en daarna een foto van het lijk maken. Je weet nooit waar het goed voor is.