6. Ik lag er eerst.



De zon schijnt in Mongolië, dacht ik – toegegeven, niet erg samenhangend. En: ik wou dat Choque eindelijk eens van de relaxbank afkwam. Ik lag er eerst. Er zijn van die dagen dat ze thuiskomt van haar werk, of moet ik zeggen 'werk', haar uggs uitschopt en languit op de bank neerploft. En waarom? Waarom zo bruut? Waar is dat voor nodig? Dat zegt ze er niet bij. Lavinia vraagt er ook niet naar. Die kijkt niet eens op van haar scherm, die is veel te druk met whatever. Nu was het weer raak. Zoals ik al zei, ik lag er eerst, maar op zulke momenten is er van haar onvoorwaardelijke liefde niet zo gek veel te merken. Er kon niet eens een knuffel af. Ze sleurde me onder mijn dekentje uit, lui kreng schreeuwend, terwijl ik niets had gedaan, en trouwens ook niet tot het geslacht der krengen behoor, en stortte neer en begroef haar mooie mollige gezicht in de bank. In het verleden heb ik nog wel eens weerstand geboden tegen dit soort redeloze aanvallen, door mijn nagels in de bekleding te zetten, en voluit terug te blazen, maar geloof me, Choque wil je niet over je heen hebben, niet ruggelings, niet buikelings, op geen enkele wijze. Als je Choque over je heen krijgt kun je het als ademend wezen wel vergeten.

4 opmerkingen:

  1. Vandaag schijnt de zon aan de Rivièra, voor jou. Gefeliciteerd!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Mijn dank is groot. De zon schijnt altijd aan de Amsterdamse Rivièra.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Gefeliciteerd B.
    Ik hef er een op u..

    BeantwoordenVerwijderen

Wat fijn dat jullie er zijn