N. heeft een Sassen in haar woonkamer hangen – een oude Sassen weliswaar, maar niettemin: een Sassen (hierop is Tommy Wieringa te zien, of beter gezegd niet te zien, omdat zijn gezicht schuilgaat achter een nogal hevig uitstekend bloemboeket) – dus ze was extra gemotiveerd om de tentoonstelling te bezoeken. De eerste post corona. Het bleek niet nodig om alle zalen van het monumentale grachtenpand af te rollatoren, aangezien in één bovenzaal alle foto's langskwamen in een diashow, waarvoor we, eerlijk is eerlijk, ook best thuis konden blijven (mits je een beamer gebruikt, niet meer dan zes personen binnenlaat en de lichten dooft).
De levensgrote dia's leken, als een virus, if you will, uit een hoek van de zaal te groeien. Op de linkermuur verscheen het origineel, en tegelijk schoof het spiegelbeeld op de aangrenzende muur voorbij. Een mooi, zij het obsceen, effect had dit (op mij). Maakt niet uit wat de foto voorstelt, zeg, een close up van een steen, als hij gesplitst, vanuit het midden, ontstaat, dan denk je (ik) al snel aan gapende lichaamsorganen, organen die tot gapen in staat zijn. Sassen heeft ook iets met anussen, meen ik. Hier en daar trok een geel geverfd anusje voorbij, een detail in het beeldhouwwerk. En neuzen. Ik was als een kind zo blij met het stickervel dat ik beneden in de giftshop aantrof met zes neuzen. Ik heb er meteen een over de aangevreten appel op mijn laptop geplakt (ik hou niet van aangevreten appels).
Blijvende indruk: afgehakte penissen.
Ter Sassens verdediging kan worden aangevoerd dat ze de penissen niet zelf heeft afgehakt. Ten minste, daar ga ik van uit. Het betrof hier immers close ups van mannelijke beelden uit de oudheid die in de loop der tijd hun geslacht waren kwijtgeraakt. Ja, moet je maar niet zo'n apparaat aan de buitenkant hebben hangen. Handen, voeten en neuzen waren om dezelfde reden kwetsbaar. Borsten en tepels van vrouwelijke torso's bleven vorstelijk buiten schot.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn