Cadeautjes



Terwijl de Grote Roerganger op (snoep)reis is naar de Egeïsche zee, druppelen de pakjes binnen. Ik tel er een stuk of acht, en stapel ze keurig netjes op in de gang. 'Cadeautjes!' gilt de vierjarige, haar grijpgrage handjes in de aanslag. 'Misschien,' sus ik, 'maar niet voor ons. Wachten tot mamma thuis is. En trouwens, je hebt al een cadeautje.' En inderdaad, ze had rolletjes smarties achtergelaten, voor elk kind een. Toen ik die zag liggen, had ik ze meteen opgeborgen, omdat ik er niet tegen kan als mensen over hun graf heen regeren (en al helemaal niet met snoep – het Grote Kwaad), maar daarna had ik ze natuurlijk toch weer teruggelegd. Ik was benieuwd welk van de twee het verstandigst met zijn/haar smarties om zou gaan. De dochter, zo bleek. Die hield er nog een over om aan mamma te geven.
Als de Grote Roerganger thuis komt, heeft ze drie cadeautjes per kind meegebracht, plus een tasje om ze in te doen. Dat is mooi. Voor mij heeft ze een doosje Turks Fruit.
De pakjes in de gang blijken ook cadeautjes voor de kinderen te bevatten. En een voor mij: een klikteller, zo'n mechaniekje waarmee je handmatig kunt tellen. Ik had ooit de wens kenbaar gemaakt om, puur uit wetenschappelijke belangstelling, het aantal keren dat ik in één dag met 'pappa' werd aangeroepen te turven.
Ik haal het ding uit de Bol.com-doos. 'Chick counter' staat erop. 'Keep a running total of the chicks you attract.'
'Oké, die sturen we terug,' zegt ze.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Wat fijn dat jullie er zijn