De geschiedenis van mijn aquarium

Jan van Kessel

Er waren eens drie vissen in een bak die ik voor de verjaardag van de toen nog achtjarige had gekocht omdat zijn beste vriend er ook een had. Dat was twee maanden geleden. Het aquarium, compleet met pomp, steentjes etc. had ik via marktplaats in Amsterdam Noord bemachtigd à €20. Bij nadere inspectie bleken er tussen die steentjes nog vissenkarkasjes te liggen, maar een kniesoor die daarop let.
Onze goudvissen, Lotte, Tommy en een vis wiens naam mij ontschoten is, werden alras vergast op een appelslak van de buurvrouw. Gezellig. Deze migrant evenwel, die door het leven ging als the big fat blob, vrat alles wat hij tegenkwam, dus ook waterplanten inclusief tak en stam.
Op internet las ik dat het probleem van vissen houden niet zozeer te weinig voer is, als wel teveel uitwerpselen. Ik verdacht de BFB van overmatige giflozing, maar ook de goudvissen persten kwistig slierten uit hun cloaca.
Stikken in uitwerpselen is een thema dat me bekend voorkomt, maar ik was er niet op uit, dus ik ververste het water ruim en veelvuldig. Toch niet ruim en veelvuldig genoeg, of ik had een schadelijke factor over het hoofd gezien, want een sluierstaart, ik meen Lotte, ging eerst schuin zwemmen, daarna in een hoekje zitten en kwam ten slotte buikelings bovendrijven. In het diepste geheim werd de sluierstaart vervangen. Navraag bij de dierenwinkel over de onverklaarbare vissensterfte bood geen soelaas, want ook nummertje twee en niet lang daarna nummertje drie, de nieuweling, koos de weg van alle vlees.
Mijn theorie was: sluierstaarten zijn te zwak in deze toxische omgeving, maar gewone goudvissen kunnen tegen een stootje. Tommy, the last fish swimming, zwom niettemin met duidelijk minder geestdrift dan voorheen. Het was, met andere woorden, een kwestie van aftellen voordat ook hij het tijdelijke voor het eeuwige verwisselde.
De BFB, die ik onsterfelijk achtte, bezweek tenslotte eveneens.
Waarom, O God, rukt U deze weinig aaibare maar grappig beweeglijke schepsels weg uit het leven van mij en mijn kinderen?
Gisteren, bij de marktplaatstransactie, was de cirkel rond.
Een forse, rondbuikige man in een hawaïshirt stoof het huis binnen zonder zijn zonnebril af te zetten, laadde het aquarium in zijn meegebrachte boodschappentas en verklaarde luidkeels: 'Ik verzamel aquariums voor mijn kleinkinderen die door de dood van mijn dochter plotseling bij mij in huis zijn komen wonen.'
Toch nog rechtvaardigheid, dacht ik. Hij had die bak harder nodig. Ik had mijn €20 terug. God heeft het goed gezien.