Ik weet dat het usance is niet te reageren op recensies, want, zoals ik onlangs op een t-shirt las ter hoogte van de – aanzienlijke – boezem van de draagster, degustibus non disputandum est, en wie geschoren wordt moet stilzitten, en: anders kun je wel aan de gang blijven, etc. etc., maar de kwalificatie 'wat braaf' van Irene Start, literatuurcritica bij Elsevier, aangaande Het dispuut vond ik 'wel apart'.
Nu is literatuurcritica bij Elsevier zoiets als redacteur Verre Oosten bij de Allerhande – ik kan het weten want ik heb aan beide ooit bijdragen geleverd –, maar toch, de woorden 'wat braaf' bleven enigszins nagalmen in mijn hoofd.
Ik ben nog nooit van braafheid beticht, ook en vooral niet door mijn moeder, dus ik beschouw het als een compliment, maar ik heb het gevoel dat Start het als een nonpliment bedoelde.
Dat zij coprofagie 'wat braaf' vindt, maakt me inmiddels een beetje nieuwsgierig naar haar eigen fetisjen.