Vier uur voordat Uitzending Gemist hem achter slot en grendel zou verstoppen, slaagde ik erin om de moed bijeen te rapen om eindelijk Publieke Werken te gaan zien. Toen die film uitkwam twee jaar geleden en hij matige recensies kreeg, heb ik mezelf er succesvol van weerhouden om hem in de bioscoop te bekijken uit angst de literaire ervaring die Thomas Rosenbooms chef d'oeuvre in mijn herinnering had achtergelaten te bezoedelen. Maar gisteravond moest het er toch van komen.
Joram Lürsens boekverfilming begon met een verkrachting. Dat zorgde ervoor dat lieftallige, die ik had uitgenodigd op de bank, zich schielijk uit de voeten maakte. Nu heb ik niets tegen een verkrachting op zijn tijd, maar ik kon me helemaal geen verkrachting uit het boek herinneren en zelfs Tarantino zou geen film laten beginnen met een verkrachting (Paul Verhoeven daarentegen misschien weer wel). Wat is er op tegen om bij het begin te beginnen van het prachtige drama van het ingenieuze verhaal, dat draait om hebzucht en gefnuikte ambities? Was scenarist Frank Ketelaar bang dat mensen daarbij in slaap zouden vallen?
Gelukkig werd de film gaandeweg beter. De verkrachtingen namen af. De dialogen bleven vaak nog steeds onverstaanbaar, een bekend euvel van Nederlandse films (het helpt niet als de dialogen worden 'ondersteund' door gepingel op een piano). Er wordt uitstekend geacteerd in deze film; door Derwig en Scholten Aschat, en toch werd hun wanhoop en vernedering nergens echt voelbaar – of geestig, voor mijn part. Het bleef schematisch. Ik hoop op een remake in 2035.