Brullen

De koning en ik zijn even oud. Al jaren, eigenlijk. Maar nu zijn we eindelijk geleveld. We waren lang geleden al eens bijna geleveld, toen we beiden op het punt stonden – hij iets meer dan ik –, om naar het Atlantic College te gaan. Hij ging. Ik bleef thuis. De rest is geschiedenis.
Maar nu is hij tragisch geworden (ik was het al). Een tragische held? Dat moet nog blijken, maar tragisch in elk geval.
De koning, vertelde de buurvrouw geïmpressioneerd, heeft in zijn interview 'twee keer bijna gehuild'. Jammer van dat bijna. Hij had moeten brullen, de koning. Hij had zijn hele hofhouding, met zijn moeder (de tragische prinses) erbij, en zijn vrouw (ook een klein beetje tragisch) en dochters, bij elkaar moeten brullen. Het hele land. Dat was op zijn plaats geweest. Het volk apprecieert zoiets; we leven in een emo-cratie. Als Obama een paar camera-ready tranen kan plengen om gun violence,  dan moet onze koning – mijn koning – er toch toe in staat zijn te brullen om Nederland, om de wereld, om alles?
Ik adviseer hem in deze gaarne.