9. Materiaal


Daar op de zolderkamer, in zijn versleten boxershort, wachtend op het moment dat hij door Domenica zou worden geroepen voor zijn kwakje, vond Innocenti zichzelf niet alleen bespottelijk, maar ook opmerkelijk zenuwachtig. Hij maakte zich werkelijk zorgen dat hij niet zou kunnen. Komen. Zou hij hem eigenlijk wel erect kunnen krijgen? Een meer dan academische vraag. Zijn misselijkheid had het laatste restje libido uit zijn lijf weten te verdrijven. Misschien dat het met het juiste opwekkende materiaal wel zou lukken. Waaruit zou dat materiaal bestaan? Denkelijk niet vergeelde foto's van Adèle Bloemendaal, zoals een Hollandse komediant eens schertste. Vergeelde foto's van Gina Lollobrigida misschien? Vergeelde foto's van Cicciolina? Als Domenica met vergeelde foto's aan zou komen zetten, om Innocenti's produktie een handje te helpen, waren de mogelijkheden eindeloos. Misschien plaatste ze hem, geheel in de geest van de tijd, achter een laptop met harde porno. Dan kon hij daar mee aan de gang, scenes stilzetten, terugdraaien, doorspoelen. Maar Innocenti was wars van porno. Het deed hem niets om harde lijven in en uit elkaar te zien schuiven. Het deed hem aan een slagerij denken. Aan bio-industrie. Porno was in wezen verkapte bio-industrie. Het enige beeld dat hem eventueel zou kunnen opwinden was dat van geteennagellakte voetjes, schuchter, verlegen, poezelig, maar de kans dat hij dat materiaal kreeg voorgeschoteld was miniem. Hij kon nu nog zijn witte pak aanschieten, zijn koffer pakken en maken dat hij wegkwam, om, eenmaal buiten in de vrijheid van Florence, mevrouw Scheepwachter-Van der Tocht zo snel mogelijk terug te bellen om te zeggen dat hij van haar hield. Maar zulks deed hij niet. Toen Domenica weer haar hoofd om de deur stak om te zeggen dat zijn tijd gekomen was, liep hij, op badstof slippers, als een mak lammetje achter haar aan naar de produktieruimte.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Wat fijn dat jullie er zijn