Zes soorten behang

Dit hangt in de gang.

'Ik wil wat met je bespreken.' De Grote Huisverbeteraar. Ik zeg: 'Nee.'
'Het is buiten.'
'Luister, ik probeer een roman te schrijven...'
'Je hoeft niet mee te helpen.' Terwijl ze dit zegt, denkt ze: waarom vertel ik het hem dan eigenlijk? Waarom zou ik iemand de mogelijkheid tot inspraak bieden als hij toch geen zak uitvoert?
Dus binnenkort verwacht ik wederom Grands Travaux in achter- dan wel geveltuin.
'Hoeveel soorten behang heb je nu in dit huis gebruikt?'
Ze moet even tellen. 'Zes. Kinderkamer meegerekend.'
'Lijkt je dat niet voldoende zo langzamerhand, zes soorten behang voor een huis dat, laten we elkaar recht in de ogen kijken, niet veel groter is dan de walk in closet van een middelgrote villa?'
Dat behangen heeft ze wel helemaal alleen gedaan, moet ik erbij aantekenen – behalve in de gevallen dat ze mijn hulp toch nodig had.
Mijn mening is ook gevraagd, kan ik me herinneren, bij de keuze van het behang in de slaapkamer. Dank daarvoor.
Klop op deur van Schrijftempel. Ik schrik me dan altijd wezenloos, kan ik ook niet helpen.
'Je moet nu komen! Je hoeft alleen maar even de rol vast te houden.' Als ik daar dan sta met die rol in mijn hand, is het: 'En nu die rol laten zakken, dat  s n a p  je toch wel?! Bij de plint op maat snijden, graag, daar ligt de papiersnijder. En vlug een beetje!'
Daarna mag ik weer terug mijn hok in. Tot de volgende strook.
Goed. Het behang hangt. In zes soorten. En ik kan mijn leven niet meer voorstellen zonder.