Tot mijn verrassing zag ik Teuntje zitten (niet haar roepnaam) bij de dagbesteding in het buurtcentrum. Ik was verbaasd, omdat zij duidelijk altijd behoorde tot de Frisse Bejaarden, die bovendien nog Zeer Goed ter Been was. Tot voor kort huppelde ze nog vrolijk langs op de kade. Wat was er gebeurd? Dikke knie, dat was wat er was gebeurd. Ze schoof haar broek omhoog. Ik moest beamen dat de knie dik was. 'Stap maar in,' zei ik. We hoefden maar een steenworp, en het was mijn laatste ritje, dus voor ik het wist zat ik bij haar binnen aan de thee en sprak ze me aan met lieverd. Ik kreeg albums op schoot en probeerde haar leven tot de dood van haar man, enige jaren geleden, te reconstrueren. Haar – tweede – man was timmerman. Alle meubels in huis, van die dikke degelijke meubels, had hij zelf getimmerd. Ook was hij dol op modelscheepsbouw. Teuntje liet me een schip zien, een fregat meen ik, tot in detail nagebouwd. Daar had hij een jaar over gedaan. Ik vroeg me af of er nog mensen zijn die een jaar van hun leven willen spenderen aan het bouwen van een modelfregat. Vast wel, maar ik ken ze niet. Nu zetten Chinezen die dingen waarschijnlijk in een weekend in elkaar, en machines in twee uur. Fred had van zijn veertiende tot aan zijn negentigste gerookt, dus zo zie je maar. Uit zijn eerste huwelijk had hij een dochter, maar die kreeg en krijgt Teuntje niet of nauwelijks te zien. Kwestie van karakter. Andere kinderen en kleinkinderen melden zich overigens wel; de foto's getuigden ervan. 'Ik ben rijk,' zei Teuntje, en ik moest haar gelijk geven. Ik heb haar terug op de thee uitgenodigd, maar niet mijn telefoonnummer gegeven; zelfs een bejaardenmagneet als ik moet grenzen stellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn