In haar strakke leren broek, op redelijk hoge hakken en met haar zorgvuldig gecoiffeerde, zachtrood geverfde haar, plus lekker geurtje op, wekte Cora de indruk op zijn minst een afspraak te hebben, of een begrafenis, maar niets daarvan; ze hoefde alleen even haar bloeddruk op te nemen bij de huisartsenpost.
Ik vind dit toch zo'n leuk initiatief! verkneukelde ze zich in mijn autootje, nadat ik haar had vastgegespt.
Ik moest het beamen. Komt ook van twee hele leuke vrouwen, zei ik. HeenEnWeer bestaat nu nog alleen in de Pijp en R-buurt, maar zou in de hele stad moeten bestaan.
Vandaag had ik de Canta op benzine, een soort Solex. Je zet hem ook, net zoals een Solex vroeger, in beweging door met een hendel de motor op de wielen te zetten – althans zo voelt het. Het verschil met de elektrisch aangedreven Max Mobiel bestaat er vooral in dat die nogal traag reageert als je 'gas' geeft. Ook al versta je elkaar niet door het lawaai, met dit ding is het heerlijk scheuren door de stad. Typisch een geval van veranderd perspectief. Zodra ik door een Canta voor mijn sokken word gereden, is de wereld te klein. Zit ik zelf achter het stuur, dan ziet de Rivierenbuurt er uit als een race parcours.
Met Cora hield ik me keurig aan de regels. Als ik de snelheidsdrempels zou nemen zoals ik ze zou willen nemen, raakte haar kapsel in het ongerede.
In de wachtkamer van de huisarts keuvelden we over de waterschapsverkiezingen en de rest van het leven. Toen ik haar later weer thuis afzette, vermoedde ik dat dit misschien haar afspraak was geweest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn