Een action packed middagje, met name door de harde wind, die niet alleen de portier van mijn Max Mobiel er bijna afsloeg, maar ook de Max Mobiel zelf op eigen houtje in beweging bracht.
'Kijk, daar gaat het autootje,' zei mijn laatste passagier, nadat we allebei waren uitgestapt.
Vergeten de handrem aan te trekken.
Een andere passagier – 92 – wilde winkelen. Ik reed haar fluitend van winkel naar winkel. Bij de Albert Heijn duurde het nogal lang. Wat bleek, ze had zoveel gekocht dat ze de tas niet meer kon dragen.
Het grootste avontuur beleefde ik met de 97-jarige oud-juf Greet. Als ik haar terugbreng naar de hoge flat waar ze al vijftig jaar woont, zet ik haar altijd bij haar eigen voordeur af, maar bij de voordeur aangekomen, zag ik dat er iets mis was, en niet zozeer door de gillende wind in de lange gang. 'Hier hing toch een foto van een poes?'
Greet reageerde niet, ze was op zoek naar haar huissleutel.
Ik belde aan. Een vreemde meneer deed open. Juist. De verkeerde verdieping. De kortste route was via de andere lift, maar dat betekende dat we een trappetje moesten nemen. Met de ene hand hield ik de rollator in de lucht en met de andere begeleidde ik Greet.
Al eerder had ze me verteld dat ze absoluut gecremeerd wilde worden; as uitgestrooid over het water, maakt niet uit welk.
Stel voor dat ze hier van de trap valt, dacht ik, en zij het niet overleeft. Alleen maar omdat we te vroeg zijn uitgestapt uit de lift.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn