De narcist, lees ik bij Frank Schalkwijk, wordt vooral geplaagd door zijn gekneusde zelfgevoel. Opscheppen en zelfverheerlijken alleen is niet genoeg; sterker, het is misschien niet eens het wezenskenmerk van de narcist. De narcist gebruikt anderen, dat is waar, maar niet altijd op dezelfde manier. Zo kende ik de variant 'waakzaam narcisme' nog niet – niet zo vreemd omdat die ook niet voorkomt in 'gekkenbijbel' DSM-5, waarin alleen melding wordt gemaakt van grandioos of vanzelfsprekend narcisme, de meest in het oog springende vorm, die zich soms bijvoorbeeld kan uiten in (alweer volgens Schalkwijk) 'narcistische razernij'. Goeie term. (Als ik Holleeders advocaat was, dan zou ik het verweer daarop gooien. Dat hij in narcistische razernij moordopdrachten kon geven of helpen uitvoeren. – Gelukkig, ook voor hem, ben ik zijn advocaat niet.)
Wat is waakzaam narcisme? Het is narcisme via de ander: 'Hij denkt dat hij heel wat voorstelt, maar zonder mij zou hij in de goot liggen.' Het is de waan dat men onmisbaar is voor de ander. Iedereen heeft wel eens die waan, en ook van andere vormen van narcisme kan men stellen dat een leven zonder eigenlijk niet mogelijk is. Of in elk geval: zonder narcisme zouden er weinig romans geschreven worden, laat staan nieuwe politieke partijen opgericht, om nog maar te zwijgen van de combinatie van beide.
Maar met de narcist zonder relativering of zelfspot, de ziekelijke narcist, is het moeilijk samenleven. Die blijft zuigen. Wegwezen dus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn