Ik heb het eerder geschreven en het lijkt me evident, toch is het een argument voor het ouderschap dat je niet zo vaak hoort, namelijk dat ouders vaker worden ontroerd (dan niet-ouders). Zeker, ouders worden ook vaker geërgerd, uit hun slaap gehouden, afgeleid, bezorgd, in hun bestaan bedreigd, enzoverder enzovoorts, maar ontroering blijft toch een van de mooiere emoties die kinderen bij je kunnen opwekken, en niet-kinderen eigenlijk vrijwel nooit.
Wanneer wil je nou uitroepen wat schattig? Bijna niets of niemand is meer schattig. Oppassen trouwens met dat woord, toen ik het laatst van toepassing achtte op de verliefden bij mij thuis, en dat meldde, kreeg ik na een stilte een verontwaardigde mail: 'schattig' zou badinerend klinken. Ontroerend mocht wel.
Schattig was het gelukkig zeker toen de vijf- en de bijna tienjarige zich gisteren gezamenlijk meldden bij mijn tempel nadat ze hadden besloten dat een insectenplaatje van Albert Heijn voor mij was, en voor mij alleen. Twee stickers bevatte het geschenk en een tatoeage. Ik ben er nu dus ook aan. Maar ik was ontroerd. Niet tot tranen toe misschien, want mijn tranen zijn op, maar toch.
'Schrijvertje: waterkever die over het water scheurt en zo een soort van letters schrijft. Heeft supercoole gesplitste ogen waarmee hij zowel boven als onder water kan kijken. Handig.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn