'Ik ben overgeleverd aan de heidenen.' Ik heb het M. (90) al een paar keer horen beweren maar beggars can't be chosers. Voor wie het thuis niet meer volhoudt, en geen inkomen heeft, geen vermogen en geen sponsors, rest alleen nog het doucheputje van Amsterdam. Halsoverkop is ze door een vriendelijke meneer van de thuiszorg die zich om haar bekommerde ondergebracht in een woonzorgcentrum dat plaats had, en dat bleek, who knew?, in Amsterdam Zuid-Oost te zijn. Ze sputterde tegen – 'daar ga ik van mijn leven niet naar toe' – maar ze had geen keus.
Vandaag wezen brengen: rode satijnen kussens, een stretch rok (een broek aan- en uittrekken is op deze leeftijd een crime), een stapel oude Telegrafen en foto's van loved ones, zoals haar hondje Christa.
De lucht in dit soort woonzorgcentra slaat altijd op mijn longen. Je zou een raam open willen zetten, meer dan een, maar zo'n open raam wordt onmiddellijk weer dichtgedaan.
In een vitrine bood iemand zelfgebreide kinderkleertjes aan à €3.
M. zat, gedoucht en wel, aan het ontbijt toen we kwamen, zo rond elven, in de gemeenschappelijke ruimte. Ze had een tafel voor zichzelf. Het personeel was goedgeluimd en goedgevormd. De overige bewoners, die geen bezoek kregen, keken zwijgzaam toe.
'Gister was er hier ruzie,' zegt M., met een malicieuze twinkeling in haar zwaaropgemaakte ogen. 'Een vrouw die op weg was naar haar vaste plek begon een scheldpartij tegen een andere vrouw die haar rollator niet opzij wilde zetten.'
Naar het zich laat aanzien gaat M. zich prima vermaken tussen de heidenen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn