Kimono

'Zal ik mijn witte pak maar aantrekken voor de Volkskrant-foto?' vroeg ik aan lieftallige, die nog nauwelijks wakker was. Die middag zou een fotograaf langskomen voor een rubriek die bekendstaat om zijn portretfoto's tegen een groene planten-achtergrond. Ik dacht dat wit daartegen goed zou afsteken. Ik had geen zin om, zoals dat heet, te verdwijnen in het decor. Verdwijnen in het decor kan altijd nog.
'Hm-m,' luidde het antwoord van onder de dekens. 'Ja, goed idee,' voegde ze er nog aan toe.
Maar toen ik me even later in mijn kimono stond te scheren in de badkamer, liet ze zich ontvallen: 'Of in je kimono, dat zou wat zijn... O, wacht even, straks doe je het ook nog... Nee, hoor! Ik maakte maar een grapje!'
Bij de koffie wist ik het zeker: ik ging in kimono op de foto. Dat ding geldt als een van mijn lievelingskledingstukken, en hij klopte helemaal bij de studentenroman die ik probeerde te pluggen.
'Je doet dat witte pak aan!' schreeuwde lieftallige, tevens mijn persoonlijk stiliste zolang ik haar ken. Om haar bevel kracht bij te zetten, begon ze alvast mijn witte overhemd te strijken.
'Ik doe aan wat ik wil. Het is tenslotte mijn lijf. En mijn boek.'
'Als jij in kimono op de foto gaat, dan gooi ik je het huis uit.'
Ik wist dat mijn voorkomen 'naar de wereld toe' haar hoog zat, maar zo hoog... De laatste keer dat ze ontplofte over mijn uiterlijk was in 2008, toen ik bij de boekpresentatie van FAKE weigerde een pak aan te trekken dat ze speciaal voor dat doel had aangeschaft. (Ik voelde me meer senang in mijn, toegegeven, wat minder flitsende, trouwpak. Uiteindelijk bleek ik me ook heel senang te voelen in háár pak, zie foto hierboven, maar dat had kennelijk tijd nodig.)
Woedend beende ze het huis uit, de deur hard achter zich dichttrekkend.
De telefoon ging. Mijn agent. 'Hoe is het Viktor?'
'Goed. Ik ga zo op de foto. In kimono.'
'Ik zou een pak aantrekken als ik jou was.'
Was zij net door mijn vrouw gebeld?
Uiteraard zwichtte ik.
Ik ben al heel lang niet meer van mezelf.