Jurjen, de papierschuiver in Myanmar, was de oudste. Hij stotterde bijna onmerkbaar. Hij liet zich onderbetalen door een NGO ter algemene verheffing der Birmezen. Hij was lokaal getrouwd met een dooievisjesvreetster, die verknocht was aan haar familie. Onvlee en Lidwina hadden haar precies één keer mogen bewonderen. De kans dat Jurjen ooit terug zou keren naar het veilige vaderland was verkeken, of hij moest van de dooievisjesvreetster scheiden. Soms leek het erop dat hij dat zou doen, maar het gebeurde niet. Zeker, Onvlee pochte graag met zijn zoon in den vreemde, die de wereld verbeterde, en bovendien bloot werd gesteld aan politieke onrust, maar eigenlijk verklaarde hij hem voor gek. Jules, de jongste, had het beter bekeken, althans in materieel opzicht. Vanuit een villa in Bennington, Vt., bestierde hij een bedrijf dat handelde in Chinese sneeuwmachines. Er was geen ski-piste aan de Amerikaanse oostkust waarover de machines van Blo-Sno niet hun geprefabriceerde vlokken uitspuwden. De liefde had hij nog niet gevonden, Jules, hij scharrelde nog graag wat rond, naar eigen zeggen had hij geen tijd voor vastigheid. Onvlee vermoedde dat hij gay was, mede gegeven zijn ijdeltuiterij, maar Lidwina wilde daar niet aan. 'Dat jij niets om je uiterlijk geeft maakt een ander, die daar wel iets om geeft, nog niet gay.' En Jurjen dan? Was die dan misschien gay? Men bleef toch niet voor zijn plezier papierschuiven in het barre Birma, vastgeketend aan een dooievisjesvreetster, daar moest toch meer achter steken? Lidwina had het ook voor deze zoon opgenomen, hoewel geen van Onvlees drie zonen de hare waren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn