8. Onstuitbaar

'Vannacht droomde ik dat het hele huis, mijn huis, werd overgenomen door slakken. Overal zaten ze, in alle soorten en maten, maar altijd naakt, de hele vloer lag ermee bezaaid, de muren waren bedekt onder de naaktslakken, de kunstwerken, de meubels... en tenslotte vielen ze ons aan op ons kwetsbaarste moment, midden in de nacht, ze gleden van alle kanten ons bed in, wurmden zich onder de lakens, langzaam, onstuitbaar namen ze bezit van onze lijven. Ik lag wakker, want ik lig altijd wakker maar ik kon niets doen, het was te laat, we werden overwoekerd.' Lidwina, gebogen over haar thee, hoorde het verhaal ietwat vermoeid aan. 'Kennelijk lag je vannacht lang genoeg niet wakker om deze narigheid te kunnen dromen,' zei ze triomfantelijk. 'Als amateur Freudiaan zou ik zeggen: een wensdroom waarin je je eindigheid op mij projecteert. Jij wordt overwoekerd, dus ik moet ook overwoekerd, zoiets. De inconsequentie ervan! En hoe zouden in godsnaam slakken dit hermetisch afgesloten huis binnen moeten dringen? Ik heb hier nog nooit een slak gezien, zelfs niet in jouw zentuin. In de zentuin was een slak nog wel gezellig geweest.' Ze sloeg een pagina om van het avondblad van gisteren. Sinds Onvlee een verbod had uitgevaardigd tegen ontbijttelevisie, las ze; desnoods de verpakkingen van het broodbeleg. 'Weet je, Pris, ik heb liever niet meer dat je je dromen met me deelt. Schrijf ze op, vertel ze aan de werkster, maar ik heb er geen belangstelling meer voor.'