Toen Honza niet zonder overtuiging de deur van het luxe appartement achter zich had dichtgeslagen, en Radek en Jitka hadden geluisterd hoe de oude stap voor stok voor stap de trap af ging, om daar ook weer de deur naar de straat achter zich dicht te slaan, durfde Radek de life coach in het gezicht te kijken en te zeggen: 'Je bent me een verklaring schuldig.' Jitka ging achter haar iPad zitten, en maakte weer diezelfde veegbewegingen met haar hand, die ze eerder had gemaakt, als om de beelden die haar werden voorgeschoteld weg te wuiven. 'Waarom zou ik jou, lieve Radek, een verklaring schuldig zijn? Ik ben je hoogstens – wat was het? – 200 en nog wat kronen schuldig, de bedroevende som die ik gisteren uit je pet heb gevist. Jij bent mij daarentegen van alles schuldig: het pak dat je aanhebt, je gereinigde lichaam, de nieuwe mens die je bent geworden.' Radek was tegenover haar gaan zitten aan de keukentafel, en wreef over zijn pink. 'Interesseert het je niet hoe ik op de Karelsbrug terecht ben gekomen?' 'Not in the least,' lachte Jitka. 'Waarom zou jouw geschiedenis mij iets kunnen schelen? Het is een groot misverstand te denken dat je levensgeschiedenis ook maar iemand behalve jouzelf zou interesseren. Het enige wat mij interesseert is of ik nog op je kan rekenen.' 'Waarvoor, Jitka? Waar wil je op kunnen rekenen? De beschikbaarheid van mijn lijf en leden om Honza mee te vernederen?' Radek ging met een hand over zijn schedel, waar zich al weer nieuwe stoppels aandienden, alsof haargroei een ziekte was, die moest worden bestreden. Eindelijk legde de life coach haar iPad terzijde. 'Bemoei je niet met mijn project, lieve Radek, dan bemoei ik me niet met het jouwe. Doe wat je gevraagd wordt, dan zal ik je daarvoor belonen. Maar als je liever wegkwijnt in je mislukte verleden, dan is daar de deur.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn