En het kind? Het kind werd geboren. Het was een mooi kind. Aan niets viel af te lezen dat het een buitenechtelijk, illegaal, onder gedrogeerde omstandigheden, halfgehandicapt, ongewenst kind was. Het was, zoals dat heet, een thriving baby. Het heette Jikke. Omdat de zuster van de weduwe niet in staat was tot het opvoeden van een baby, nam zij het onder haar hoede. De vrouw die nooit kinderen had gehad, had gewild, had proberen te baren, bloeide op tot de ideale moeder van het neefje dat eigenlijk niet geboren had mogen worden. De geheime vader werd niet gemist. Ze kon het uitstekend in haar eentje af. Werken hoefde ze toch niet; de verkoop van de apotheek, samen met zijn geërfde pensioen, leverde voldoende middelen op om haar leven, dat eigenlijk nu pas zou beginnen, op een aangename wijze te financieren. Iedereen te S. vermoedde wie de vader was, daarvoor hoefde je weinig detective-werk te verrichten, maar niemand sprak erover. Het was een conspiracy of silence die de Friese weduwe uitstekend beviel. Jikke bleek een intelligent, niet te zeggen geniaal kind, maar praten deed hij nauwelijks, niet te zeggen nooit, en toen hij als puber voor het eerst straalbezopen thuiskwam van een zuipkeet, begon de weduwe zich ietwat zorgen te maken.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
En literatuur, moet literatuur aangenaam te consumeren zijn? Neen, piept de open deur. Maar deze consument geniet nu de zinsdeelcumulatiestijlfiguur hier is verlaten, de toon aangenaam onthecht is, het ritme aangenaam versnelt - en het besef daar is dat we kunnen terugkijken op een experimenteel staaltje schrijven waarop het prettiger terugkijken is dan er middenin te zitten.
BeantwoordenVerwijderenDe constructie diende zich aan. De redacteur ontbrak om er een streep door te zetten.
BeantwoordenVerwijderenZo zie je maar, feedback rechtstreeks van je publiek, daar kan geen redacteur tegenop!
BeantwoordenVerwijderenChiel, een schrijver kan niet zonder redacteur. Het zou mooi zijn, ma non è possibile.
BeantwoordenVerwijderen