Roze sneeuw



Mijn avondlijke wandeling valt net na een regenbui, waardoor de roze sneeuw is vereeuwigd op de auto's. De Japanse kers laat zijn bloesem los, maar het is nog niet voorbij. Er zit nog wat aan. Ondertussen liggen de goten van de straten vol met vlokken. Aanlokkelijk om een handje te grijpen en jezelf onder te sneeuwen, of nog beter, een passant, maar de kans dat deze spontane ondersneeuwing als een daad van medemenselijkheid en liefde wordt opgevat is op dit tijdstip gering. Misschien een Japanner, misschien een Japanner die het begrijpt. Waar gaat dit heen? Hetzelfde rondje, ik kom niemand tegen, zelfs geen honden; de cafés zijn leger dan normaal. De vrouw die altijd met haar laptop op schoot televisie kijkt kijkt ook nu weer met haar laptop op schoot televisie. Ik herinner me dat ik, hoelang alweer geleden, een foto maakte van een Japanse kers in de nacht, met flits, van onderaf. Dat moet rond deze tijd zijn geweest. Bloesem in de nacht. Ik wou dat het nog steeds sneeuwde maar het sneeuwt niet. Het sneeuwt ook alleen als ik niet kijk, als er net een windvlaag is; is het windstil, dan dwarrelt het heel langzaam, bijna onmerkbaar. Heel langzame roze sneeuw. Een vertraagde film, roze sneeuw in slow motion. Niemand die er acht op slaat, of iets over zegt, althans niet tegen mij. Een vriend van me is drie weken naar Japan. Hij wel, maar hij is  n e t  te laat voor de kers. De bloesem viel vroeg dit jaar. Hier hebben we nog even, maar ook niet lang meer. Zal ik eens flink aan de boomtakken schudden?