Inclusiviteit

Ria Lavrijsen had een droom

Het is niet mijn gewoonte om over mijn cursisten te bloggen, maar een cursist die een boek publiceert, nog voordat de cursus ten einde is, dat is iets anders. Annebregt Dijkman had me uitgenodigd voor de presentatie van Heb je een boze moslim voor mij? van Zoë Papaikonomou en haarzelf in Vondel CS en ik had geantwoord dat ik zou proberen te komen. En dat deed ik, zowel proberen als komen, zij het pas heel laat, toen de boekpresentatie en aansluitende discussie voorbij waren, en het netwerkfeestje, zo werd mij verteld, in volle hevigheid was losgebarsten. Ik was nog niet binnen of ik liep de auteur tegen het lijf, dus ik dacht: feliciteren en meteen weer weg, maar dat is ook zowat, dus ik zei tegen lieftallige, met wie ik net buitengewoon geanimeerd had getafeld bij Meneer de Wit heeft honger (wij ook nog, trouwens, maar dat is een ander verhaal): 'Laten we één rondje maken.' Aldus worstelden wij ons door de inclusieve menigte die, mag ik zulks opmerken?, een nogal opgewonden indruk maakte, maar dat lijkt me beter dan een matte of afgetobde indruk. Als in één moeite door, verdwenen we weer, de trappen afdalend, die vroeger naar café Vertigo leidden, maar nu naar een ander, veel groter, en anoniemer café. Juist. Dit konden we afvinken. Overigens ben ik trots op Annebregt Dijkman. Mijn gedachten gingen ook nog uit naar Ria Lavrijsen, een oude vriendin die veel te vroeg is gestorven en die de term inclusiviteit misschien niet heeft uitgevonden, maar er wel al in de jaren negentig van de vorige eeuw over droomde. Wat had ze zich in haar element gevoeld op dit netwerkfeestje.