5. De ultieme autonomie



Nadat De Jeude UwKistNu.com opdracht had gegeven tot vervaardiging van zijn kastkist, – die er precies zo uitzag als een liggende kist, zij het dat hij op de kleinste kant zou staan –, begon hij zich zorgen te maken om het in- en exterieur. Het hele idee van zijn doodskist als kamertje, als privé-vertrek, stond hem zozeer aan, hoe weinig bewegingsruimte – ijs of geen ijs – het ook bood, dat hij voor zichzelf enkel en alleen het allerbeste op dat gebied wenste. 'Ik heb nooit een privékamertje gehad,' biechtte hij tegen Z., die had toegezegd zijn oneindige ideeënstroom ook op de be- en aankleding los te laten. 'Ik wilde heel erg graag een kamertje voor mezelf alleen. Ik merk hoezeer ik daarnaar verlang nu ik steeds langer op de WC doorbreng.' 'Ja, u is een langpoeper,' beaamde Z., 'maar ik heb dat altijd als luiheid uitgelegd. Je bent te lui om te drukken, je laat liever de gravitatie haar werk doen.' 'Dat ook. Ook dat. Maar het gaat me vooral om de allenigheid, de afzondering.' 'Wat doe je daar dan behalve je stront naar beneden laten vallen, als ik vragen mag, of is dat te privé?' 'Dat is te privé, maar ik kan je wel vertellen, waarde Z., dat het idee dat niemand kan zien, horen, voelen, ruiken of proeven wat ik daar doe mij bijzonder veel voldoening schenkt. En dat wil ik dus ook in mijn kist. De ultieme autonomie. En je begrijpt, dat iemand die zoveel waarde schenkt aan zijn laatste, mooiste kamertje, ook wat kwaliteitseisen stelt. Dus ik wil de beste schilder that money can buy vragen om een beschildering, en een dito stoffeerder om het meest luxueuze interieur. Ik wil dat de boodschap van buiten hard, confronterend, en onvergetelijk zal zijn, en die van binnen warm, fuzzy en troostrijk.'