Handmade. Name me a price and I will tell you if it's reasonable.
frully@gmail.com
Vrede op aarde en wel onmiddellijk, alsjeblieft.
Of is dit weer teveel gevraagd?
Kennelijk, want het is ons nog nooit gelukt om een langere periode achtereen elkaar niet de schedels in te slaan.
Is 't een kwestie van schaarste? Cultuur, religie? Van jaloezie, van oude vetes, rancune, blinde haat? Van een zorgvuldig gefabriceerd paranoïde vijandbeeld? Een degradatie van de ander tot slaaf, dier of object?
Bizar dat de o zo geavanceerde mens niet inziet dat de enige manier om dit aardige aardetje niet aan zelfvernietiging ten onder te laten gaan is door subito te stoppen met bommen en als de sodemieter elkaar de helpende hand te reiken.
Fuck defensie! Fuck agressie! Leve vreedzame coëxistentie en pragmatische urgentie!
de onkwetsbaarheid van de klaproos
i.m. judith
de onkwetsbaarheid van de klaproos
schuilt in het naakte feit
van haar sublieme onverkrijgbaarheid
Requiem voor een heelal
Onvermijdelijk dooft de zon.
Onomkeerbaar doven de sterren.
Als we maar lang genoeg wachten
wordt alles stil, koud (of juist heet). Bewegingsloos.
Alleen een grove overtreding van die heilige
tweede hoofdwet der thermodynamica
– en wie zou dat dan moeten organiseren? –
kan de boel nog, eventueel, redden.
Ach nee, laat maar. Het is goed zo.
Ook het meeste fenomenale kunstwerk ons bekend
dat moeilijk te geloven uit toeval is geboren
zal verdwijnen in het oneindige met een zucht.
Die verrukkelijke lente
die verrukkelijke lente, dat oneindig knisperende
wanneer je weer gelooft in het goede
oudroze fonteinen tegen nieuwblauwe luchten
verdrijven moeiteloos de geur van de dood
het is april en ik wil weer zingen en dansen
met wie maar wil in de stad
jou in mei omhelzen
omdat je blijft
we dragen het lot dat ons toevalt
we hebben geen keus dan
door te gaan tot de zomer
afscheid te nemen in de herfst onder de wol te kruipen in de winter
maar eerst een hand voor het scherpe licht
de alles verwarmende zon toelaten
de belofte van een ontkiemende vrucht
de droneachtige vlucht van een hommel beschrijven
de machtige omarming van de magnolia
alsof vroeg in de ochtend
duizenden koolwitjes op de kale takken neerdaalden
om ons uit onze angstdroom wakker te kussen
Abonneren op:
Posts (Atom)
