Viktor Frölke: 2025

Maanwaan door Monoman

verwoed fietst Monoman achter haar lichaam aan

telkens als hij denkt haar bij 't huis te zien staan

aan het eind van de lange lorkenlaan

blijkt ze stiekem verwisseld van baan

Veerkracht

Het gras onder de tent die niet eens was gebruikt,

die daar maar had gestaan,

voor niemand,

waar geen hond in had geslapen,

of zelfs maar een bosmuis in had vertoeft,

was morsdood,

bleek toen ik hem afbrak.

Geen spriet had de absolute verstikking

van de afgelopen periode overleefd.

O, zeker hadden ze het geprobeerd, de sprieten,

om door het grondzeil heen te dringen,

zonder resultaat.

Toen er ook geen water meer over was om zich aan te laven,

hadden ze het opgegeven, waren ze voorgoed

bezweken onder de zinloosheid.

Ik staarde naar de traag bewegende pissebedden,

de duizendpoten en de torren,

die onrustig een heenkomen zochten.

Zou deze plek ooit weer groen worden?

Het was bijna niet voor te stellen, maar ook en juist

wat bijna niet voor te stellen is, gebeurt, soms.

koffie of sperma (vrij naar shakespeare)

koffie of sperma

dat is de vraag

(thee graag)

Overpeinzing op de Martinus Nijhoffbrug

Mocht ik ooit mijn eigen brug hebben,

zal er iemand afspringen?

Zal die persoon de sprong overleven?

Zal die naar de kant zwemmen of door een binnenvaartschip opgepikt worden,

of worden gered door een voorbijganger met een hond die in het water duikt,

– niet die hond maar die voorbijganger –,

met haar kleren aan en denkt

ik had mijn kleren uit moeten trekken?

Zal die persoon denken weer niet gelukt,

ik zal mij moeten bezinnen

op drastischere, minder publieke methodes?

Er zal geen Viktor Frölkebrug komen.

En al zou hij er zijn,

ik ben er niet meer.

Als ik in het uur van de wolf of daaromtrent

Als ik in het uur van de wolf of daaromtrent
Weer eens wakker lig en mijn leven overdenk –
Ondertussen doet de oorwurm du jour zijn werk:
I can’t get no (hey hey hey), wat nooit went;
Wat ga ik doen, er rest mij nog een paar procent,
Zit er nog wat in ’t vat voordat ik sterf
Of moest ik thans verwittigen mijn oude kerk
Een grafschrift uitzoeken voor op mijn zerk
En een schaduwrijk plekje op het dodenerf? –
Wordt mijn malen goddank door zoemen overstemd:
De wasmachine in een belendend appartement

Voordracht op Insta

Contragewicht

Bij terugkomst van de boswandeling

struikelt mijn moeder over het vloerkleed in de gang

van haar weduwe-woning.

In een reflex grijp ik haar arm vast.

Vlak boven de vloer komt ze tot stilstand

als Tom Cruise in Mission Impossible.

Ze kan goed vallen moeder maar was het haar

dit keer weer gelukt om geen botten te breken?

Haar arm zat er nog aan.

Laat me maar even liggen, zei ze.

Vervolgens rolde ze op haar rug,

haar beide handen naar me uitstekend.

Dit was nieuw voor mij. Ze weegt weinig

maar alleen dankzij mijn contragewicht

kreeg ik haar weer omhoog zonder door mijn rug te gaan.

Ik dacht aan het wilde feest uit mijn jeugd toen ik haar ten dans vroeg

en vervolgens op de marmeren vloer van het oude huis

liet vallen als een jas.

Ook toen bleef zij ongedeerd;

zo niet mijn beeld van haar, en dat van mezelf.

Het zou nog lang duren voor ze op me rekenen kon.

Life is wong

Handmade. Name me a price and I will tell you if it's reasonable.

frully@gmail.com

Vrede op aarde en wel onmiddellijk, alsjeblieft.

Of is dit weer teveel gevraagd?

Kennelijk, want het is ons nog nooit gelukt om een langere periode achtereen elkaar niet de schedels in te slaan.

Is 't een kwestie van schaarste? Cultuur, religie? Van jaloezie, van oude vetes, rancune, blinde haat? Van een zorgvuldig gefabriceerd paranoïde vijandbeeld? Een degradatie van de ander tot slaaf, dier of object?

Bizar dat de o zo geavanceerde mens niet inziet dat de enige manier om dit aardige aardetje niet aan zelfvernietiging ten onder te laten gaan is door subito te stoppen met bommen en als de sodemieter elkaar de helpende hand te reiken.

Fuck defensie! Fuck agressie! Leve vreedzame coëxistentie en pragmatische urgentie!