Na een vrij lange poos op deze wijze fondsen te hebben geworven – Radek Z. meende de kronen welig te horen klingelen en knisperen, vooral op het laatst, toen klonk er een kakafonie van cash – en hij niet alleen hoofdpijn en lage rugpijn, maar ook pijn in zijn knieën en tenen had gekregen, alsmede kramp in zijn schouders en armen, maakte hij zich op om naar de wereld terug te keren en de opbrengsten van zijn arbeid in ogenschouw te nemen. Zeker, er viel iets voor te zeggen om de kronen in de pet te laten. Dit nodigde immers voorbijgangers uit om aan de aanwezige kronen nog een paar kronen toe te voegen, volgens het me too-principe, of gewoon goed voorbeeld doet goed volgen. Aan de andere kant kon een te goed gevulde pet ook het tegenovergestelde sentiment opwekken, dat van: die zit er warmpjes bij, daar hoef ik niets meer aan toe te voegen, bovendien kijkt hij toch niet, dus ik hoef me ook niet schuldig te voelen. Radek Z. liet zijn pet los, kwam, nog altijd met zijn ogen dicht, omhoog, strekte zijn benen, masseerde uitgebreid de nek, alsmede de onderrug. Daarna wreef hij zijn ogen uit in het felle zonlicht, en boog zich voorover om op zijn gemak de inhoud van zijn pet te onderzoeken. Wie schetste zijn verbazing: er lag niets in, behalve een visitekaartje van een zekere Jitka, die op de Parizska woonde, een van de duurste straten van Praag, en die als beroep life coach had opgegeven. Op de ommezijde had ze geschreven, in dat kinderlijke handschrift dat sommige vrouwen eigen is: 'Als je wilt weten wat je met je leven moet, kom dan vanavond langs, dan help ik een handje.'
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Genoegelijk spartelen wij weer in de begeerde houdgreep van de feuilletonspanning.
BeantwoordenVerwijderen