Boekpresentatierecensie



'Ontspannen en toch inhoudelijk,' sms ik mijn zus, die, nogal out of character, niet aanwezig was bij mijn boekpresentatie, vrijdagavond in Arti & Amicitiae. 'Een zevenjarige heeft xxx boeken verkocht. Er is gedanst en ik lag laat in bed.'
Dat is het goeie van smssen, en denkelijk van flutteren, maar daar heb ik weinig ervaring mee, dat je wordt gedwongen tot inkorten, samenvatten, tot de kern komen. Aan langdradigheid heeft, behalve de langdradigheidsverslaafde, niemand iets.
In de sms aan mijn zuster ontbreken evenwel details die 'niet onvermeld mogen blijven'. Allereerst natuurlijk prof. dr. Zomerplaag (echte naam moet ik opzoeken, hij heeft me zijn kaartje in de hand gedrukt maar dat kaartje ben ik kwijt), die tegen het einde van het openbare interview afgenomen door Karin Overmars en Merijn de Boer, opstond en verklaarde: 'Ik vind het een slecht boek.' Zijn argumentatie: 'Er zit teveel ik in.'
Nu is een dagboekschrijver betichten van teveel ik zoiets als sneeuw verwijten dat zij wit is, maar ik probeerde zo goed en zo kwaad als dat ging deze hooggeleerde van repliek te dienen. Of ik daarin geslaagd ben weet ik niet, maar wat ik wel weet is dat hij na afloop nog wel bereid was zijn boek door De Man Met De Zelfgeraapte Ganzenveer En Eigenhandig Vervaardigde Inkt te laten signeren. (Misschien was hij een beroeps-heckler. De vraag is dan door wie hij is ingehuurd.)
Nu ik erover nadenk was me eerder op de avond, die begon met een maaltijd uit de mensa die me helemaal niet tegenviel, ook al iets opgevallen. Ik zag mijn oudertjes eten in de historische sociëteit onder rode reflectoren aan de muur die samen in het groot het woord SEX vormden. Ik vond die rode reflectoren op zichzelf geen kunst. Met mijn ouders eronder weer wel.
Dan dit: moedertje, die, terwijl New Amsterdam Voices de dansbare Timberlake-deun Señorita zongen, op haar telefoon zat te swipen. Ze was wel weer zo gul (zij is de gulste die ik ken), om na afloop deszelven optreden te financieren.
Ontroerd werd ik niet alleen door de hartverwarmende opkomst van vele oude en niet zo oude bekenden, alsmede hun geschenken (waaronder prachtig briefpapier, een uitbundige bos bloemen, een duimpie (lees Dagboek), en een paar kasjmier kousen die ik sindsdien niet meer heb uitgetrokken, een kaart met Werknemer van de Maand waarin mijn foto was geplakt, twee vuurpijlen en veel wijn), maar vooral ook door oud-collega bij de post en singer-songwriter Maarten de Mink, a.k.a. Reaganesk, die twee songs ten beste gaf die ik sindsdien niet meer uit mijn hoofd krijg: Lately life seems to be slowing me down, en 99 Years of love.
Er ging ook wat mis. De boektrailer die Jaap van Eyck en ik maakten met camerawerk van Anne Reinke en acteerwerk van de rising star (als in: bezig uit bed te komen) Lola en barking star Lucy, werd niet, zoals gepland vertoond in de rookruimte, alwaar een scherm beschikbaar was gesteld; overigens niet wegens protest van anti-rookactivisten. Misschien kwam het, omdat hij nog niet af was.
Iemand die schitterde door afwezigheid, in alle opzichten, was Xaviera Hollander. Haar opmerkelijk jonge uitgever – één van haar uitgevers, vermoed ik – was er wel. 'Ik begrijp ook niet precies waarom ze er niet is. Ze had een mooie rel kunnen schoppen.' Dat had ze zeker. 'Zeg maar dat ik van haar hou,' zei ik tegen de uitgever.
Het bleef nog lang onrustig in de stad, ook en vooral nadat een select gezelschap zich had verplaatst naar De Pels, want de man die zich op onze Franse boerenbruiloft in 2005 had misdragen, misdroeg zich deze nacht wederom. Ik was daar niet rouwig om. Een feest zonder misdraging is geen feest, maar een routineuze samenklontering van mensen.