9. Insomnia


Het was ver na middernacht, en muisstil, in het luxe-appartement op Parizska. Jitka sliep in Radeks armen – of althans, daar leek het op. Als ze veinsde te slapen, dan was ze daar erg goed in. Haar oogleden bewogen niet. Haar poezelige oortje had ze op zijn borstkas gevleid; een restje van de crême waarmee ze haar gezicht had ingesmeerd was zichtbaar op zijn kale tepel. Wat Radek frappeerde was dat hun ademhaling synchroon liep. Twee verschillende mensen met uiteenlopende geschiedenissen, twee verschillende geslachten, verschillende leeftijden, verschillende lichamen, één ademhaling. Kennelijk kregen hun longen op precies hetzelfde moment een seintje om in en uit te ademen. Waren ze even ontspannen? Dat kon moeilijk worden volgehouden, aangezien Radek absoluut niet in slaap kon komen. Hij was ook niet van plan te gaan slapen. Hij verwachtte nog bezoek. Jitka's ongeziene echtgenoot. Niet het soort bezoek dat hij in deze foezelende setting kon gebruiken, maar hij had Honza dan ook niet uitgenodigd. Had Jitka hem uitgenodigd? Als hij gewoon naar huis kwam, waarom deed hij er dan zo lang over? Radek had in het appartement geen sporen van Honza kunnen ontdekken. Geen foto. Nergens foto's. Dat er in de badkamer uitgebreide scheerapparatuur lag, hoefde niet op Honza te wijzen, dat kon ook een tic van de life coach zelf zijn. Maar telkens als hij zichzelf zo gerust wilde stellen, en zijn ogen sloot, meende hij voetstappen te horen, geschuifel van leren zolen op het trottoir beneden, gerommel aan de deur. Gelukkig had hij zoveel tegenwoordigheid van geest gehad om een wijnglas mee naar bed te nemen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Wat fijn dat jullie er zijn