Vele werelden


2 opmerkingen:

  1. Bart: "Mooi, dat gedichtje waar vorm en inhoud versmelten. Ik kwam deze structuur laatst ook tegen in een dichtbundel, weet niet meer van wie. Moeilijk om goed te krijgen. Schitterend hoe ambigu het is of de rug van de telefoon of van je vrouw is.

    Inderdaad, het is 1 van de meest curieuze verschijnselen, die radicale en totalitaire koppeling, identificatie en eenwording van de menselijke geest met het elektronisch apparaat en data. Het gedicht geeft feilloos weer hoe het ons in twee werelden doet leven, of inderdaad beter vele, en hoe we ermee van elkaar, van de wereld maar ook van onszelf vervreemden. Want de digitale wereld kan nooit een volwaardig substituut worden voor de werkelijke, maar toch stelt zij dat, streeft zij dat na en gaat dat ook gebeuren. De digitale wereld gaat niet alleen de fysieke wereld overnemen maar haar ook overbodig maken, vernietigen. We kunnen multitasken wat we willen, en in eindeloos verschillende digitale universa verblijven, maar al die tijd zijn we in de eerste plaats weg van onszelf. We worden vele malen productiever, maar daarin de slaaf van onszelf, want met iedere taak die we vervullen worden direct vele nieuwe geschapen. De vervreemding die uit technologie volgt is natuurlijk een heel eigen discipline binnen de filosofie, van Heidegger tot Baudrillard en geliefd onderwerp van de kunst (Metropolis, Fritz Lang bijv.). Technologie belooft ons met elkaar te verbinden, maar zij polariseert en drijft ons ook uit elkaar. Technologie voert een sluw trucje uit door voor te wenden alsof we technologie aanwenden om tot anderen te komen, dat zij slechts enabler is, terwijl de werkelijkheid is dat ik daar alleen met de technologie ben, en alleen de technologie en ik met elkaar verbonden worden.

    Moet je nu eens terugkijken naar de leegte, de eenvoud, onschuld en overzichtelijkheid van de jaren 80 waarin wij opgroeiden. En hoe de wereld voor een kind nu complex, onoverzichtelijk, veelomvattend, druk en onbevattelijk is geworden. Het lijkt me niet eenvoudig nu als kind overleven en jezelf vinden. Wij hadden alleen school, het Stratumseind, het Eindhovens Dagblad, Ned 1 en 2 en Hilversum 3, en thuis. En dat was al best veel. Nu zijn dit alleen nog bijzaken, slechts nog een heel klein uithoekje van een oneindig vol en druk bewustzijnsuniversum van een kind.

    Het lijkt erop dat de geestelijke tol die technologie gaat eisen erg groot gaat worden. De mens wordt door een transitie geduwd en dat gaat geestelijke gevolgen scheppen. De mens wordt gedecimeerd tot een reactionair wezen, wiens handelen primair door technologie bepaald wordt. Niet mijn wil maar die van het systeem. En in productiviteit wordt zij uiteindelijk overbodig gemaakt. Wat ook gunstig kan zijn, omdat de mens zich dan wellicht op het werkelijke kan gaan richten. Maar ook openen zich oneindige universa van kennis, ervaring, kennis delen en samenwerken. De gespletenheid van identiteiten en het in verschillende werelden leven zal wellicht tot een nieuwe mens gaan leiden met een mind die natuurlijk gericht is op het harmoniëren
    van al die werelden tot één. Technologie zal veel existentiële vraagstukken doen oprijzen.

    Het blijft een vreemde kwestie. Ik en het apparaat. Net als dit berichtje. Want stuur ik dit nu aan jou of aan een systeem dat doet alsof er een Viktor Frölke bestaat. Ben ik met iemand anders of via het systeem alleen met mezelf in communicatie.

    En in plaats van dit sturen had ik ook naar de golven van de zee kunnen kijken. De vele werelden die ik nu vergeet."

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik zie nu dat de eerste strofe eigenlijk had moeten worden afgesloten met "aan". Maar goed, too bad voor de grammatici!

    BeantwoordenVerwijderen

Wat fijn dat jullie er zijn