 |
| Rachmaninov met zijn oudste dochter Irina |
Ja, wat verwacht ik van de natuur? Goede vraag. Veel tijd om erover na te denken kreeg ik niet, want mijn gedachten gingen uit naar Rachmaninov, want dat was wat Daria speelde. Je mag er geloof ik niet voor uitkomen, maar ik ben verliefd op Rachmaninov. Dat bedoel ik tamelijk letterlijk. Ik werd omver geblazen, toen ik, op mijn zestiende schat ik, voor het eerst de Tweede Pianosonate, uitgevoerd door Vladimir Horowitz, op de pick up legde. Ik kan me die handeling nog goed herinneren, het statische getik van het vinyl uit de hoes, de naald in de groef met het welbekende knapperend haardvuur en dan die bulderende beginakkoorden. Wie zichzelf geen romantiek toestaat is een dief van zijn eigen hart. Zouden er mensen zijn die zich niet kunnen laten meeslepen? (Ik ken er genoeg die dat niet van zichzelf mogen.) Een paar jaar later, toen ik weggeblazen werd door David Lean's klassieker Brief Encounter, waarin Rachmaninov weer mocht bulderen, maar nu dan het Tweede Piano Concert, was ik opnieuw verliefd. Maar in Kikkerland mag je geen romanticus zijn. Dan ben je een aansteller, een melodramaticus, een pathetische idioot. In Kikkerland geldt: geen dag zonder Bach, en een algeheel verbod op emoties.
Je gelooft het niet, maar ik werd wederom verliefd. Ik was vergeten hoe magistraal deze componist het groots en meeslepend levensgevoel vertolkt, de klankkleuren, akkoorden en figuren die hij daarvoor gebruikt. De kleine herhalinkjes, de pijlsnelle motiefjes, de virtuoze notenwolken, de sombere en dan weer lichte toets, en altijd de verrassing. Rachmaninov verrast je, telkens opnieuw, zoals een ware geliefde daartoe in staat is.
'Misschien kun je het zelf spelen,' suggereerde Daria na afloop (ze is korte tijd mijn pianolerares geweest).
Ik dacht dat ze een grapje maakte, maar ze meende het.
Ik laat het spelen van Rachmaninov graag aan haar over. Laat mij maar voelen, daar heb ik het druk genoeg mede.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn