De afgelopen twee nachten sliep ik in een wijk die jou onsterfelijk heeft gemaakt, maar voor hoelang nog? Veel wees erop dat deze wijk drukdoende was jouw onsterfelijkheid van zich af te schudden. Het was een onwerkelijke ervaring. Het huis zelf kon niet anders worden omschreven als een dinkie-duplex. Weet je nog wat dinkie ooit betekende? Double income no kids. Dus: denk tropische regen douche, open keuken met Quoker, veel glas en vloerverwarming waar mogelijk. Wie 's ochtends bij het sippen aan de verse capo de moeite nam naar buiten te kijken, zag wel kids, maar weldoorvoede, onder de hoede van weldoorvoede opa's en oma's, omdat pappie en mammie moeten werken, en bouwvakkers, heel veel bouwvakkers, die in hoog tempo nog meer duplexen aan het bouwen zijn, voorzien van glasfiber en wat niet voor de aanstormende horden yuppen. Op de hoek het weldenkende mensen-café met veganistische brownies en zelfgemaakte limo. Waar zijn de kanslozen, Ella? Is hier dan niets meer dat jouw onsterfelijkheid rechtvaardigt? Doch. Ga de hoek om en bezoek de Aldi. Loop nog verder, langs het oude café op de hoek aan de ene kant waar oude stedelingen de tijd proberen stil zetten (rookruimte aanwezig), en het andere, iets minder oude café waar mannen met gezichtshaar bomen. Maar de sfeer is goed, Ella, de sfeer is heel goed, we laten ons niet van de wijs brengen door hipsters met deprimerende mutsen, parken die als vuilnisbelt worden gebruikt, schimmige hoekjes met dode zonnebloemen en eentonige, franjeloze nieuwbouw-straten – de moderne ghetto's – waar veel mensen, teveel mensen, niets te doen lijken te hebben. Ik wou dat je het kon zien, Ella, de veelgeroemde opwaartse werking van het nieuwe geld, maar ik dacht, misschien heb je het al gezien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn