Piep-piep-kreun

Het zwembad was helemaal leeg, op één oude man na, die keurige baantjes trok, of nou ja, keurige baantjes, vooral wanneer hij een soortement rugslag probeerde, hetgeen eruit zag als een pasgeboren kuiken dat probeerde te vliegen, wilde hij nog wel eens flink uit koers raken. Het zwembad was groot, of nou ja, voor ons tweeën zeker; we wisten elkaar te ontwijken. Zodra ik zag dat de oude man, ik schatte hem tegen de honderd, weer in de rugslagstand ging, wist ik dat ik niet ook in de rugslagstand moest gaan. Zijn hoekige, uitdrukkingsloze hoofd, dat me aan dat van Brezjnev deed denken, zag er onverwoestbaar uit.
Ik dacht: die oude man is zo klaar, dan heb ik het zwembad voor mezelf.
Nooit had ik het zozeer bij het verkeerde eind. De oude man was absoluut niet van zins eerder klaar te zijn met zwemmen, hij was absoluut niet van plan om zich eerder uit het water te hijsen dan ik, hij zou het langer volhouden dan ik, ook al deed hij net of hij mij niet zag.
Ik dacht, ik ga een tandje lager, ik spaar mijn krachten. Ik zal hem in de lengte verslaan.
De oude man begon te neuriën, of piepend kreunen was het eigenlijk. Zeurderig, als om mij te tarten. Ik kon geen melodie ontdekken. Ik begon zo lang mogelijk onder water te zwemmen om zijn zeurderige, piep-piep-kreun niet te hoeven horen, maar dit putte me uit.
Toen ik keerde, omhoogkwam en het chloorwater uit mijn ogen wreef, zag ik hem recht op me af komen met zijn aandoenlijke, maar genadeloze rugslag. Als je biljartballen maar lang genoeg de gelegenheid geeft, zullen ze elkaar raken, al zijn ze daar helemaal niet op uit.
Ik koos voor schoolslag. Hij leek al neuriënd en kreunend mij te willen overrompelen, achteruit in zijn kuiken-rugslag, maar ik liet me niet kennen. Toen zijn hoofd recht voor me was, hij bood me zijn hoofd op een presenteerblaadje aan, en ik zijn oude armen voor de laatste keer door de lucht zag zwaaien, zette ik mijn handen op zijn knokige schouders en duwde hem met mijn volle gewicht net zo lang onder tot hij niet meer bewoog.