Ze aten aan de lange eettafel, een van hun laatste, diep ingesleten, intimiteiten. Risotto. Lidwina zat in haar risotto-fase. Altijd romig, vet. Hij kon de klei-achtige substantie verteren, dus hij klaagde niet. Veel honger, of smaak, had hij trouwens niet meer; hij teerde op reserves. Alleen de wijn proefde hij nog. Zwijgend keek hij hoe zij at. 'Van de jongens horen we ook nooit iets,' sprak Lidwina toonloos. Ze slikte haar hap door. Hij bestudeerde haar gerimpelde hals, probeerde de hap te volgen. 'Is het nu echt zoveel moeite om wat interesse te tonen? Een keertje bellen, is dat teveel gevraagd?' Onvlee ging er niet op in. Hem kwam het gebrek aan belangstelling goed uit. Zij leek maar niet te begrijpen dat de drie zoons, die op drie continenten aan de weg timmerden, niet voor niets zo ver weg van hen, en elkaar, af woonden. Gebroken hadden ze nooit, zelfs die energie hadden ze er niet in willen steken. Toen Onvlee zijn vrouw cherry tomaatjes in haar zuinige mondje zag stoppen, de een na de ander, bij wijze van salade, nam hij er een tussen duim en wijsvinger en vroeg zich in gedachten af of ze in haar luchtpijp pasten. Verstikking genoot sinds kort zijn voorkeur. Een onderhoudsarme methode. Aanvankelijk had hij gedacht aan grote groene olijven met pit, van die zoute appeltjes, want daar snoepte ze ook van, maar misschien waren cherry tomaatjes beter. Hij zou op onderzoek uitgaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn