7. Het is even doorbijten

Daar komen de schalen. Eén schaal bevat een mengsel van zaagsel en behangselplak. Dat is de pap. Eén bevat iets dat lijkt op andijvie maar het niet is. Weer een andere bevat harde bruine appels die geen appels zijn maar een soort noten; te kraken zijn ze evenwel niet, alleen de melige buitenste schil kan voorzichtig worden afgeknauwd. Het pièce de resistance van de authentiek Afrikaanse keuken waarop Otomandu de oude Buchhandler vergast is echter gegrilde rups. Het is even doorbijten, want het zijn taaie rupsen, maar dan heb je ook wat: een rijkdom aan eiwitten, en de smaak van verbrande autoband. 'Als je het niet lekker vindt, Wolfie, dan spoel je de boel maar weg met bush bier,' bast Otomandu opgewekt. 'Ik zal niet beledigd zijn. Er is, moet je weten, heel wat meer voor nodig om mij te beledigen.' Ludowitz heeft al snel in de gaten dat de strikte tafelmanieren waarmee hij is opgegroeid in de township niet van toepassing zijn. Toch meent hij dat hij de hem voorgezette authentiek Afrikaanse delicatessen op zijn minst moet proberen, en als hij iets probeert, dan zet hij ook tot het einde door. Hij haakt niet onderweg af, hoe groot de verleiding ook is voor iemand die gewend is aan Bratwurst mit Kartoffeln – met name bij de rupsen. Ze hangen half uit zijn mond, als in een no budget horrorfilm, omdat hij ze niet verteerd krijgt. Ludowitz is zo druk bezig met eten, herstel: beleefde manieren om niet te hoeven eten, en daarbij is de ruimte zo spaarzaam verlicht, dat hij het meisje met corn rows nauwelijks opmerkt dat halverwege de avond blootvoets de kamer binnenglipt en, op een oppervlakte die niet groter is dan de kaft van een boek een slangendans begint op een door haarzelf geneuriede melodie. 'Meine Schwester Freia,' bromt Otomandu, Ludowitz aantikkend met zijn linkerhand, die in wc-papierloze culturen niet als bestek mag worden gebruikt. 'Je mag haar hebben, als je wilt. Bij wijze van toetje. Ik zal me discreet terugtrekken, nah?'