12. Nu zou hij willen dat hij wat meer buiten de deur geweest was.

Het is aardedonker, er is niemand op straat, en aan het uitbundige, misschien zelfs ietwat overdreven uitspansel heeft Ludowitz op dit moment ook weinig. De Buchhandler, als een volle vuilniszak op straat gezet, volgt zijn intuïtie. Er zijn geen straatnamen, nauwelijks wegen; wat hij om zich heen ziet kan nog het beste worden omschreven als een schimmige verzameling houten hutten, onafgemaakte huizen en bergen troep, het verschil is moeilijk te zien. Zijn richtingsgevoel is nooit sterk ontwikkeld geweest; zijn avonturisme heeft zich zijn leven lang op de bladzijde afgespeeld, in zijn hoofd. Reizen is niet aan hem besteed. Reizen is voor de armen van geest, zo denkt hij er over. Magda denkt er heel anders over, en gaat uit protest af en toe toch op reis, al is het alleen maar een 'game drive' met de leden van de golfclub van Swakopmund, haar man alleen achterlatend met zijn boeken op de bank achter de gesloten winkel. Nu zou hij willen hij dat hij wat meer buiten de deur geweest was. Na 20 minuten ferm doorstappen – als ik alsmaar rechtdoor loop moet ik ooit aan het eind komen, redeneert hij, niet onzinnig, hardop – dunt de schimmige bebouwing uit, om uiteindelijk over te gaan in een strook semi-woestijn. Een briesje verwaait de stank. Democratic Resettlement Community, leest Ludowitz op een bord. In de verte staan straatlantaarns, maar ze zijn niet aan. In de verte zijn straten, maar er staan geen huizen aan, alleen rudimentaire bouwsels die onmogelijk bewoond kunnen zijn. Hij keert om. De Democratic Resettlement Community, in de volksmond informal settlement, ofwel de plek waar van het platteland naar de stad toegetrokken Afrikanen voor zichzelf zijn begonnen in de hoop op subsidie van de gemeente, zoals die ook wordt verstrekt in de township, is de laatste plaats waar hij dood gevonden wil worden.