Het hoeft niet, je kunt het ook laten.
De wereld gaat toch wel verder
op zijn onverschillig voortreffelijke voortreffelijk onverschillige manier.
Maar ja de mogelijkheid doet zich voor. Zonder precies te weten waarom grijp je haar, als een irritant insect dat voor je neus vliegt.
Vervolgens val je ten prooi aan de illusie dat de ketting van gebeurtenissen die je in gang hebt gezet en die naar behoren is afgerond, nodig was, nuttig, zinvol zelfs.
De voldoening van de volbrenging, al is ze nog zo vluchtig en kluchtig.
Wie aan niets begint kan niets volbrengen.
Schouderklopje van god.
