Het gras onder de tent die niet eens was gebruikt,
die daar maar had gestaan,
voor niemand,
waar geen hond in had geslapen,
of zelfs maar een bosmuis in had vertoeft,
was morsdood,
bleek toen ik hem afbrak.
Geen spriet had de absolute verstikking
van de afgelopen periode overleefd.
O, zeker hadden ze het geprobeerd, de sprieten,
om door het grondzeil heen te dringen,
zonder resultaat.
Toen er ook geen water meer over was om zich aan te laven,
hadden ze het opgegeven, waren ze voorgoed
bezweken onder de zinloosheid.
Ik staarde naar de traag bewegende pissebedden,
de duizendpoten en de torren,
die onrustig een heenkomen zochten.
Zou deze plek ooit weer groen worden?
Het was bijna niet voor te stellen, maar ook en juist
wat bijna niet voor te stellen is, gebeurt, soms.
