Bij terugkomst van de boswandeling
struikelt mijn moeder over het vloerkleed in de gang
van haar weduwe-woning.
In een reflex grijp ik haar arm vast.
Vlak boven de vloer komt ze tot stilstand
als Tom Cruise in Mission Impossible.
Ze kan goed vallen moeder maar was het haar
dit keer weer gelukt om geen botten te breken?
Haar arm zat er nog aan.
Laat me maar even liggen, zei ze.
Vervolgens rolde ze op haar rug,
haar beide handen naar me uitstekend.
Dit was nieuw voor mij. Ze weegt weinig
maar alleen dankzij mijn contragewicht
kreeg ik haar weer omhoog zonder door mijn rug te gaan.
Ik dacht aan het wilde feest uit mijn jeugd toen ik haar ten dans vroeg
en vervolgens op de marmeren vloer van het oude huis
liet vallen als een jas.
Ook toen bleef zij ongedeerd;
zo niet mijn beeld van haar, en dat van mezelf.
Het zou nog lang duren voor ze op me rekenen kon.
