Onvermijdelijk dooft de zon.
Onomkeerbaar doven de sterren.
Als we maar lang genoeg wachten
wordt alles stil, koud (of juist heet). Bewegingsloos.
Alleen een grove overtreding van die heilige
tweede hoofdwet der thermodynamica
– en wie zou dat dan moeten organiseren? –
kan de boel nog, eventueel, redden.
Ach nee, laat maar. Het is goed zo.
Ook het meeste fenomenale kunstwerk ons bekend
dat moeilijk te geloven uit toeval is geboren
Zal verdwijnen in het oneindige met een zucht.
