3. Noch mens, noch dier.

Innocenti was op bed gaan liggen. Daar had hij de tijd voor; hij vond dat hij representatief genoeg was gekleed voor de ontvangst in de serre. Het bed bleek een hard bed te zijn. Dat wil zeggen: het was een houten constructie, met een stuk stof erop van maximaal drie centimeter dikte dat met geen mogelijkheid matras kon worden genoemd. Het voordeel zat hem, bedacht hij, vooral in de afwezigheid van piepen en kraken. Een niet-piepend, niet-krakend 'bed' was beslist wat waard, maar die waarde moest worden afgewogen tegen spierpijn en rugklachten. Hij dommelde weg bij een vreemdsoortig geloei, noch mens, noch dier, dat door het dakraam naar binnen kwam. Hij droomde dat hij in een rechtbank was, waar hij niet alleen optrad als rechter en aanklager, maar ook als verdachte en advocaat van de verdachte. De aanklacht was dermate ingewikkeld dat niemand hem begreep. Een vermoeiende droom. Als een op zijn klauwen getrapte hark kwam hij omhoog toen er op de deur werd geklopt, en de vrouw des huizes, nog altijd hoogblond, maar nu eens niet druk pratend en gebarend, haar hoofd naar binnen stak om te informeren waar meneer bleef. Het duurde even voordat hij zijn rol hervonden had. Hij verontschuldigde zich en beloofde dat hij zich weldra zou melden in de serre. De gastvrouw legde nog eens uit hoe hij daar het makkelijkst kon komen, want het huis was groot genoeg om in te verdwalen. Toen hij even later in zijn witte pak, dat nu enigszins verkreukeld was, en met zijn slaaphoofd, dat hij met koud water had proberen op te frissen, in de serre verscheen, trof hij een handvol mannen aan, in een cirkel. 'Ah, de meneer in het witte pak,' zei de gastvrouw, die aan een tafel achterin drankjes stond in te schenken. 'Bent u daar ook eindelijk. Gaat u zitten. Wilt u ook een prosecco?' Hij knikte. Toen hij eenmaal zat, en het gezelschap goed in zich had opgenomen, vervolgde zij: 'Misschien kunt u even aan mij, en aan de groep, uitleggen wie u bent en wat u precies van dit experiment verwacht.'