Een klein hugje

Jaren zeventig stewardessenmode bij PanAm

Van een ervaringsdeskundige geleerd hoe je van het driemaal dwangkussen afkomt, gisteren op Schiphol. Althans, geleerd: deze bekoorlijke stewardess deed het bij mij, en toen wist ik: dit ga ik ook doen, maar ik ben geen stewardess.
Het werkt zo: je geeft de te kussen persoon één kus, ferm, maar, en dit is cruciaal, terwijl je de kus op de wang drukt (en die is heus wel gemeend, maakt u zich daarover geen zorgen, meer gemeend misschien wel dan de eerste van de drietrapskus), geef je ook  e e n  k l e i n   h u g j e   met de arm. Die kondig je ook al aan door je hand alvast door de lucht te laten zweven met de duidelijke bedoeling hem op de schouder of bovenrug van de te kussen persoon te laten landen. Tijdens en meteen na de kus wordt met die hand nog even geklemd. Heel even maar.
Ik heb wel eens ruw, zonder overleg of subtiele hint, de 1 x kussen als begroeting ingevoerd, maar dan staat de gekuste niet zelden enigszins verbouwereerd met de lippen naar lucht te happen.
Deze potentiële bruskering wordt voorkomen door het kleine hugje, dat zegt, non verbaal, dat dit het is, die ene kus, dat we het daarmee zullen moeten doen.
Met andere woorden: het is goed zo. Het is ook goed. Al dat kussen voor niets is nergens voor nodig.

4 opmerkingen:

  1. Afgelopen vrijdag ook zo bekust geworden (door de nieuwe liefde van Hans U.), zie een kushuggolfje aan komen rollen. Ik doe mee, we maken er een golf van.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Het is efficiënt. Maar efficiency is ook niet alles.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. In deze taal ik niet naar het ongemak.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik hoop dat een sociologiestudent ergens een studie verricht naar opkomst en ondergang van de drie dwangkussen.

    BeantwoordenVerwijderen

Wat fijn dat jullie er zijn