'Wat ben je braaf geworden!' riep boekhandelaar Stein Spijkerman gisteravond vanachter zijn verkooptafel bij mijn avondvullende lezing in Eindje. 'De vorige keer was je nog de kunstenaar.'
Ik vroeg me af wat hij bedoelde. Misschien had het met mijn haardracht te maken. Ik zie er inderdaad meer uit als een accountant dan een rockstar, maar 'het gaat om het innerlijk', dacht ik.
Ik had Stein Spijkerman zes jaar geleden voor het laatst gezien. Toen was ik naar zijn boekhandel gekomen om mijn roman Zalig uiteinde te promoten. Ik had een punkbandje uit Someren opgetrommeld om de boel op te leuken. Er kwamen drie mensen. Volgens mijn moeder kwam dit omdat het zulk slecht weer was, maar van dat slechte weer kan ik me niets herinneren.
Gisteren, bij het AG, was de zaal goed gevuld, en gelukkig niet alleen met vriendinnen van mijn moeder.
Ze was erg nerveus. 'Heb je het wel goed voorbereid?' vroeg ze, weken van te voren.
'Ik ben er dag en nacht mee bezig,' zei ik.
Op de dag zelf werd ook ik alsnog zo nerveus dat ik ervan ging roken. Dit was toch een beetje mijn maidenspeech voor eigen parochie. En dat na zoveel jaren.
Op de avond zelf ontspande ik na een paar glazen wijn, maar mijn moeder bleef nerveus. Eerst stootte ze een bierglas om en daarna een glas wijn. In de pauze hoorde ik haar gillen: 'En? Hoe vond je het?'
'Als je je eigen kind iets ziet doen,' zei ze na afloop, 'lijkt het alsof je zelf daar staat.' Dit kan ik beamen. Als mijn negenjarige moet voorspelen, voel ik ook hartkloppingen.
Mijn vader was de rust zelve. Hij vertrouwde erop dat het goed zou zijn. Of het kon hem niet zoveel schelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn