Ingeslapen. Uitgeluid en begraven. Huis leeggehaald. En dat allemaal in een tijdsbestek van tien dagen. Ik vind het allemaal nogal snel, maar ja, ik word dan ook een dagje ouder.
Omdat het om mijn buurman gaat, Jan Steen (1938-2019), kan ik de genadeloze stappen naar het niets van een afstandje gadeslaan.
Wat wij vanochtend nog op de stoep aantroffen van de huisraad, nadat de nabestaanden de inboedel de afgelopen dagen hadden verdeeld dan wel verkocht of weggegooid, was wat gruis en, dit kan ik niet nalaten te noteren, een donkergrijze onderbroek van het merk Booming Boxer. (Ik heb hem, zonder er aan te ruiken, gedeponeerd in de dichtstbijzijnde vuilnisbak.)
Precies op tijd waren ze, de nabestaanden, want vanochtend werd het grofvuil opgehaald, en a.s. vrijdag begint er alweer een nieuwe maand. Ik weet niet of ze de woning dan al leeg moeten opleveren, maar je kunt het maar beter gedaan hebben. Opruimen is goed voor de geest.
De dochter viel me gistermiddag nog om de hals. Om te bedanken. Voor alles. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Wij hadden het wel leuk gevonden om een kleinigheidje van Jan te hebben als aandenken. 's Avonds parkeerden er scooters voor ons raam, met de koplampen naar onze woonkamer gericht – waarvoor dank – om de berg spullen op de stoep uit te kammen. Daar waren de vuilrapers gauw klaar mede, want Gideon Italiaander en een handvol Marktplaatsers waren hen voor geweest.
'Nu is er niets meer over van buurman Jan,' zeg ik tegen mijn vijfjarige op de fiets naar school.
'Jawel,' zegt ze opgewekt, 'zijn kinderen.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn