Mijn herberg ligt letterlijk in the middle of nowhere, of nee, dat zeg ik verkeerd, temidden van de green pastures, de schapen en de bosschages. Een klein landweggetje voert er naar toe. Ik verwacht complete desertie, maar tot mijn verbazing is de parkeerplaats goed gevuld, en zit de coffeeshop van de B&B redelijk vol met tamelijk luidruchtige Schotten. Gail, de herbergier, had me van te voren al gewaarschuwd, bij het boeken, dat er festiviteiten zouden zijn, waar ik ook meteen voor was uitgenodigd. Aardig.
De kleine, O-benige vrouw kijkt me wat zorgelijk aan, als ik binnenkom, met mijn in Edinburgh aangeschafte vrijheidshoed, en brengt me naar mijn kamer. Geen paspoortgedoe, geen registratie-onzin. Ze vraagt of ik op vakantie ben. 'Sort of,' antwoord ik. Ik ben research aan het doen voor een roman. 'Okay darling. I'll get you some milk.'
Dit is de eerste keer in mijn hotelcarrière, om zo te zeggen, dat ik verse melk op mijn kamer krijg. Voor in de thee, natuurlijk.
Ik heb geen bereik met mijn telefoon, maar uit de douche komt warm water, dat is een meevaller.
Ik wil mijn computer inpluggen. Lukt niet. De Britten hebben 'natuurlijk' een eigen stekker. Net zoals ze natuurlijk eigen muntjes hebben, links rijden van de weg (ik grijp steeds met rechts in de lucht naar de versnellingspook) en natuurlijk niet meedoen met dat toch echt wel handige metrische systeem. Maar hun excentriciteit maakt ze juist zo aantrekkelijk. Ze trekken zich nergens iets van aan. Schotten zijn de Friezen van Engeland, maar ik heb nog geen Schotten gezien die voor blokkeerschotten zouden door kunnen gaan. Schotten lijkt me een uiterst schappelijk volkje, maar ook schappelijke mensen kunnen knappen.
Misschien als ze teveel hebben gedronken.
Dan gaat mijn kop eraf, waarschijnlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn