Alles puur

Vanmiddag gaf ik mijn eerste interview als postbode op het terras van snackbar Triomf. Eerste vraag van het alleraardigste meisje van De Echo (wie eenmaal ja heeft gezegd tegen de post kan tegen niemand meer nee zeggen): hoe is het zo gekomen dat je postbode bent? Ik: dat staat in het boek, maar... Tweede vraag, hoe lang ben je al postbode? Ik: dat staat ook in het boek, maar... etc. Derde vraag, vertel eens een leuke anekdote. Ik sla het boek willekeurig open en lees een stukje. Het meisje, na een tijdje: ik denk dat ik het wel zo ongeveer heb.
Om heel eerlijk te zijn was de foto spannender. Als experiment, en als statement, liet ik mijn gulp openstaan. Ik ben er nog niet helemaal uit wat dat statement te betekenen heeft – mijn moeder suggereerde later aan de telefoon: dat je brievenbus open staat – maar het  w a s   een statement. De vraag was of de alleraardigste fotograaf het opviel. Nee dus. Tot slot vroeg ik hem, in een vorig leven had hij op de markt gestaan, doe je aan fotoshop. Daar doe ik niet aan, zei hij. Alles puur.
Dus ik ben eigenlijk wel benieuwd naar de foto, a.s. woensdag, in de krant.